معاد جسماني در قرآن و عهدين

معاد جسماني در قرآن و عهدين
شناسنامه علمي شماره، دوره 6، شماره 21، تابستان 1394، صفحه 7-41     XML اصل مقاله (478.78 K)
شناسه ديجيتال (DOI): 10.22054/rjqk.2015.3720
نويسندگان
عنايت‌الله شريفي1؛ محمّدحسين خوانين‌زاده2؛ عليرضا انصاري‌منش email 3    
1دانشيار دانشگاه علاّمه طباطبائي، تهران
2استاديار دانشگاه علاّمه طباطبائي، تهران
3کارشناس ارشد مدرّسي معارف اسلامي دانشگاه علاّمه طباطبائي، تهران
چکيده
اعتقاد به معاد و بازگشت انسان، فطري و همزاد با خلقت بشربوده است و در طول تاريخ، زندگي و فعّاليّت انسان را تحت تأثير خود قرار داده است. اديان آسماني نيز اين اعتقاد بشر را تأييد و تأکيد کرده‌اند. امّا اين بازگشت با چه کيفيّتي در مقولة معاد جسماني قرار مي‌گيرد که در آموزه‌هاي اديان سه‌گانه به صُوَر گوناگوني تبيين شده است. کيفيّت معاد و بازگشت انسان در اديان آسماني اسلام، مسيحيّت و يهود به‌صورت جسماني عنصري و ترابي مي‌باشد. نحوة تبيين معاد جسماني در آيات قرآن کريم و فقرات کتاب مقدّس، در مواردي مشابه و در مواردي با هم تفاوت دارد.تأکيد بر بدني بودن رستاخيز و عود همان بدن از خاک، از شاخصه‌هاي معاد جسماني در آيات قرآن کريم و عبارات کتاب مقدّس است. گستردگي و شمول اين آموزه در آيات قرآن کريم و عبارات کتاب مقدّس با تفاوت‌هايي همراه است. سخن گفتن اعضا و جمادات، حشر حيوانات، عينيّت بدن اُخروي با بدن دنيوي، سرنوشت جسماني بشر از موارد اختلاف معاد جسماني در قرآن و عهدين است.موارد اشتراک قرآن و کتب عهدين نيز متعدّد است.
کليدواژه‌ها